Chocola en maïskolven

Zaterdag om 4 uur ’s morgens gaat mijn wekker. Op naar Ghana! Als we net opstijgen met het vliegtuig wordt er iemand onwel en keren we terug naar Schiphol. Dat begint goed. Maar ik haal mijn overstap in Frankfurt nog wel en vlieg door naar Lagos en dan naar Accra. Op het vliegveld word ik verwelkomd door enorme borden die de Afrika Cup promoten die in Ghana gehouden wordt. En door Rafael, mijn begeleider die voor Columbia University werkt.

Er is niet veel veranderd in Accra. Westlife is nog steeds favoriet, de files zijn nog even lang en zelfs het Malinese bedelaarsgezin staat nog op precies dezelfde plek. Het kindje dat 3 jaar geleden alleen nog kon kruipen en maar 1 woord (money) kende is nu wel een stuk opdringeriger. De voornaamste veranderingen zijn technologisch; er zijn meer internet cafés, flat screens, ipods , wifi in huis en geld kan ik nu uit de muur halen. De cedi heeft inmiddels een andere eenheid gekregen; er zijn 4 nullen geschrapt zodat ik niet meer met zakken geld over straat hoef. De gemiddelde straatverkoper vraagt overigens nog steeds 3000 cedis ipv 30 cent voor een flesje cola. Verder is er een enorm poshy winkelcentrum gebouwd aan de rand van Accra. En in het kader van de hippe technologie kunnen jullie me ook bellen of sms-en op +233 24 8456337.

De eerste avond eindig ik met Rafael en andere UN obrunis (blanken) in, hoe Ghanees, een sushi restaurant. We hebben het er over welk UN project het meest succesvol is om Ban Ki Moon te laten zien als hij langs komt. School Feeding niet in ieder geval! De eerste nacht slaap ik in een hostel in Osu. Ik heb een eigen badkamer met douche maar zonder stromend water en mijn kamer is versierd met een ‘Except the Lord´ schilderij. ’s Morgens wordt ik wakker van swingende praise the lord muziek, nog steeds uit brakke luidsprekers. Ik logeer nu bij Makar, een meisje dat ik ken via UNICEF en waar ik tijdens mijn stage ook een week gewoond heb. Ik wrd meteen plat geknuffeld door de hele familie! Ik maar denken dat Afrikaanse kindjes graag buiten spelen maar nee, ze zijn niet weg te slaan van de spelletjes op mijn computer. Nu kijken er ook weer 3 koters over mijn schouder mee.

Ik hoop snel naar Bonsaaso te kunnen, er lijkt een eind te komen aan het bureaucratische gedoe van Columbia University. Ik heb besloten me niet meer in het wespennest van het Ghana School Feeding Programme te begeven. Het gaat nu helemaal niet meer over ondervoeding of educatie maar om reputatie, vriendjespolitiek en de verkiezingen in december. De Nederlandse overheid heeft afgelopen week de subsidie stop gezet. In Bonsaaso is er echter wel een ander School Feeding Programme van het Millennium Villages Project (MVP). Het voedsel voor dat programma wordt hier wel grotendeels geproduceerd in de regio maar het dilemma blijft of je een uitgebalanceerde en gevarieerde maaltijd aan de kinderen wilt geven of lokale boeren een kans wilt geven om voor het School Feeding Programme te produceren. Ik ga voornamelijk kijken naar nieuwe technologieën en het vermarkten van 2 producten: maïs en cacao. Maïs werd eigenlijk nauwelijks geproduceerd in Bonsaaso omdat dit gewas veel gegeten wordt in het droge en arme noorden en daarom in de Ashanti regio geassocieerd wordt met ‘voedsel voor de armen’. Overigens betekent dat waarschijnlijk wel dat ik vooral mijn favoriete voedsel te eten krijg: fufu en plantain. Cacao is een populair gewas om te verkopen maar het wordt (nog) niet verwerkt in Ghana om het product meer toegevoegde waarde te geven. Bovendien moet er nog wel genoeg ander voedsel verbouwd worden voor eigen consumptie. Binnenkort gaat ook Tony Chocolonely hier een project starten dus wie weet eten we straks chocola uit mijn dorp!