Wifi in de rimboe

Eindelijk is het zover, ik ben in Manso Nkwanta! Aangezien er in Bonsaaso geen water en electriciteit is en de Afrikanen denken dat je daar als expat dus niet kunt overleven, is Manso Nkwanta het middelpunt van Jeffrey Sachs’ feestje. Manso Nkwanta is nog wel ver genoeg verwijderd van de bewoonde wereld om geen bereik te hebben om het MTN netwerk. Daarom heb ik een nieuwe Tigo sim-card en ben ik voortaan bereikbaar op het volgende nummer: +233 27 2613417. Aan post doe ik niet dit keer want tegen de tijd dat het aankomt ben ik alweer in Nederland.

Ik heb er dus al weer wat dagen op zitten voordat ik vertrok naar Manso Nkwanta. De eerste dagen ram ik er een mooi onderzoeksvoorstel uit dat vervolgens hevig gecensureerd wordt door Columbia University. Wat nou, objectief onderzoek? Op kantoor komen er constant mensen binnen die ons een stijlvol pak of nieuwe bankrekening aan willen smeren. Geef me duizend cedis, dan beleg ik het voor je. Tuurlijk. Maar ik hoef me in ieder geval niet te vervelen.

In het weekend blijf ik bij Makar in Tema. Haar zus Jessica is voor een maand over vanuit Canada en gedraagt zich echt als een ramptoerist. Help er is geen water, geen licht en er zitten overal muggen! Ze kwam aan met 4 enorme hutkoffers en was hevig verontwaardigd dat ze daarvoor bij moest betalen in het vliegtuig. Ze heeft een dochtertje van bijna 2 die heel schattig is (ze draagt alleen maar baby Gap) maar ook heel verwend en dan kan ze keihard krijsen. Vrijdagavond gaan we stappen in een vet hippe club. Het duurt wel even voor we vertrekken. Eerst moeten we ruim 3 uur tutten en 6 verschillende kleren aan trekken. Dan wachten we op de jongen die ons komt ophalen met de auto waarvan de motor oververhit is en die provisorisch geblust wordt met wat water. Tegen die tijd heeft iedereen honger dus moeten we eerst eten en drinken halen. Als we bij de club aankomen is het al 3 uur maar we gaan wel lekker dansen. Zaterdag is er een bruiloft van de secretaresse van de collega van de broer van Makar of zoiets. Dus ik ga er heen in mijn Afrikaanse jurk samen met Sharon, haar moeder en haar neefje, de 4-jarige Jason (die heb ik nog gezien toen hij net geboren was!) in 3-delig pak. De gospel-kerk waar we naar toe gaan ziet er uit als een soort grote schuur, met TL en ventilators aan het plafond, grote versterkers, een life band en een powerpoint presentatie op de muur geprojecteerd. Je kunt de dienst trouwens ook via de webcam volgen. We drinken flesjes cola en fanta en eten koekjes uit een plastic zakje terwijl de dominee (of hoe zo iemand daar ook heet) schreeuwt door de microfoon: You have a 4-Wheel driver! Your wife has a car to bring your children to school everyday! Praise the lord! Halleluja! Zaterdagavond ga ik met Sharon zwemmen bij een hotel onder de heldere sterrenhemel en zondagmiddag naar het strand met een hele horde kids die niet kunnen zwemmen.

Dinsdagavond komen de andere Wageningers aan: Monique, Melle en Caroline. Monique gaat de volgende ochtend gelijk door naar Tamale en ik zwerf met de rest door Accra. De winkelstraat is vol met opdringerige rastafari’s die je de meest onzinnige zooi willen verkopen. Daartussen lopen vrouwen en jonge meisjes die zakjes water verkopen vanuit een grote bak op hun hoofd. Als je in de file staat komen er ook veel straatverkopers langs; zo kun je al je boodschappen doen! Een Rastafari vraagt me met schorre stem: hi sweetheart, where are you from? Op mijn antwoord roept hij uitbundig uit: aah Holland, coffeeshop Headquarters!
Monique heeft nog wat spullen mee voor Dineke en Carlijn die in Cape Coast zitten. Dus ik krijg een telefoonnummer van ene Thomas die ik moet bellen om de spullen mee te nemen naar Cape Coast. We spreken ’s avonds af om te gaan eten en hij trekt nog een blik Wageningers open zodat we uiteindelijk met z’n 7-en zijn! Waaronder ook mijn studiegenootje Martien waarvan ik niet eens wist dat ze in Ghana zat.

Ik wip ook nog even langs bij wat mensen van UNICEF die bezig zijn met het voorbereiden van het Ban Ki Moon circus zaterdag. Terwijl de SG met belangrijke mensen gaat praten moet zijn vrouw natuurlijk ook geëntertaind worden en het is natuurlijk het meest sociaal wenselijk om dan ‘iets met kindjes’ te doen. Dat moet UNICEF dus maar doen, voornamelijk om wat media aandacht en de reputatie van de nieuwe representative. Ze wil dus iets met een kinderziekenhuis maar dat ondersteunt UNICEF helemaal niet. Ach, dan doe je gewoon net alsof. En bovendien is de kans groot dat ze uiteindelijk liever koffie gaat drinken of schoenen gaat kopen in het nieuwe winkelcentrum.

Donderdagmiddag vertrek ik na een interview bij de UNDP naar Kumasi met het idee om daarna verder te reizen naar Bonsaaso. Kumasi is de hoofdstad van het Ashanti rijk dat geregeerd wordt door een koning die eet van gouden borden en drinkt uit gouden bekers. Het goud en de cacao in deze regio heeft Ghana vroeger grote rijkdom gebracht en maakt nog steeds een belangrijk deel van de economie uit hoewel de goudmijnen nu illegaal zijn. Eenmaal in Kumasi word ik gebeld dat ik daar maar moet blijven omdat iedereen in het weekend naar Kumasi gaat en er dus ‘niemand’ in Bonsaaso is. De Ghanezen zelf tellen kennelijk niet mee. Maar ik weet me inmiddels prima te gedragen als een volleerde super expat. We verkennen het centrum, verbranden aan het zwembad en eten lekker intercontinentaal. Zondag gaan we naar een voetbalwedstrijd Kotoka (Kumasi) tegen Ashanti Gold (Obuasi, de hoofdstad van dit district). Het stadium is gloednieuw want het is gebouwd voor de Africa Cup. Kumasi wint met 2-1 en iedereen viert feest.

Vanmorgen om 8 uur zouden we opgehaald worden uit Kumasi om naar ons dorp te gaan, maar op z’n Afrikaans worden we 5 uur later opgehaald dus ik ben er pas net. Volgende keer meer over Bonsaaso!