Afrikaanse efficiëntie

Inmiddels ben ik druk bezig met interviews bij maïs, cacao en oliepalm bedrijven en lobbyen we om de producten van ‘onze’ boeren te kopen. Maandagochtend hebben we een aantal afspraken voor interviews in Kumasi. Dat is handig denk ik, want we zijn al in Kumasi. Maar nee, om de een of andere duistere en onbespreekbare reden moeten we eerst terug naar Manso Nkwanta en 5 minuten later hobbelen we weer terug naar Kumasi. Daar komen we te laat voor onze eerste afspraak en dus gaat deze niet meer door. Dus gaan we langs bij een man waar we dinsdag mee hebben afgesproken. Enoch en hij discussiëren/schreeuwen eerst een half uur lang in het Twi over het feit dat we niet op de afgesproken tijd zijn gekomen. Dan heb ik een interview van een half uur en vervolgens houdt de man nog een enorm betoog over het feit dat hij nu ook al te laat is voor een andere afspraak. Maar bij belangrijke mensen die te laat komen kan niemand er wat van zeggen legt Enoch uit. We gaan wat andere bedrijven langs die ook geen tijd voor ons hebben. Ook hebben we een afspraak met een vrouw op de markt maar dan regent het net. Uiteindelijk komen we bij een kente zakenman in zijn grote huis en treffen hem achter zijn lunch. Hij vertelt dat er vandaag zo veel gebeurde dat hij nu pas kan eten. Er was iemand overleden en hij moest de speech voor de begrafenis voorbereiden, die leest hij uitgebreid aan ons voor. Vervolgens vertelt hij over de kunst van kente wat natuurlijk helemaal niets met cacao, oliepalm of maïs te maken heeft. Maar zo praten politici, aldus Enoch. Bij de meeste interviews krijgen we ook enorme betogen over het falen van de regering om goed landbouwbeleid te ontwerpen.

Gelukkig zijn we een dag later veel succesvoller, we sluiten grote deals met een maïsbedrijf, een pluimveehouder en een bank. Woensdag doen we weer interviews in Bonsaaso en leer ik de kunst van het rekenen in colaflesjes, emmers, liters, gallons, jerrycans, maxibags, peakfeets, drums, oude cedis en nieuwe cedis.

Na deze vermoeiende interview dagen is het tijd voor wat ontspanning. En dus pakken Thomas en ik de trotro, een soort LSVbus waar je 20 mensen plus wat kippen en babies in stopt, naar lake Bosumtwi. We negeren stug de horde kinderen die achter aan ons banjert en gilt ‘give me pen’, ‘give me money’, ‘give me biscuit’, evenals de zogenaamde chief die geld van ons wil omdat we op zijn land komen. Uiteindelijk komen we bij het paradijs: een palmentuin aan het meer met uitzicht op de bergen vanuit je hangmat! Maar de kapotte fietsen, het gebrek aan benzine voor de boot, het feit dat bijna niets op de menukaart te krijgen is en 6 keer achter elkaar ‘How deep is your love’ van Take That op de achtergrond herinnert ons eraan dat we in Afrika zijn, daar waar ze het concept toerisme toch nog niet helemaal begrepen hebben. Flexibel als we zijn besluiten we dan maar om te gaan wandelen. De honden volgen ons en zo ook de ezel! Dat is natuurlijk een spectaculaire attractie, 2 obrunis, 2 honden en een ezel en al snel hebben we weer een horde gillende kids achter ons aan, ik voel me een beetje de rattenvanger van hamelen. Als we bij het dorp aankomen gaan de honden achter de biggetjes aan; donkey volgt! De kids gooien stenen en slaan met takken en daar is donkey niet echt van gediend en wordt nogal hyper. Op dat moment begint het te gieten en dus willen we gaan schuilen onder een boom. Donkey wil echter graag schuilen in huis en daar past ie niet in dus lopen we maar verder door de stromende regen om problemen te voorkomen. De honden nemen de toeristische route via de berm, donkey dus ook, maar raakt verstrikt in de planten en valt om. Na ons enige hartverzakkingen bezorgd te hebben doet ie het weer en gaan we verder totdat een vrouw op het pad wild gebaart dat ze donkey niet kan waarderen en dat we terug moeten. Daar heeft donkey wel zin in dus hij zet het op een rengalop. De ubrunis rennen er keihard achteraan tot groot vermaak van de kids! Terug bij het dorp wil donkey de biggetjes nog even gedag zeggen en rent op en neer in het dorp en richting het meer. De vrouwen die daar de was doen deinzen verschrikt achteruit als donkey op ze af komt stormen. Na al die jaren kinderboerderij ervaring ben ik nog geen ezelfluisteraar geworden en ren achter donkey aan in een verwoede poging om hem terug op het pad te krijgen. De dorpelingen aanschouwen het schouwspel maar bedenken niet om even te helpen! Uiteindelijk lukt het toch om donkey weer terug te brengen en zakken we uitgeput weer in het meer…