Give me money!

Het is alweer even geleden dat ik een berichtje heb geschreven, maar geen nieuws is meestal goed nieuws. Ik vermaak me hier prima, ben hard aan het werk en was ruim een week lang gescheiden van mijn snelle draadloze internetverbinding. Maar om jullie weer even up te daten over al mijn avonturen en Explore tevreden te stellen schrijf ik maar weer een nieuw bericht en zal ik wat foto’s uploaden.

Afgelopen tijd had ik een hoop bezoek in Manso Nkwanta: Chris en Thomas kwamen langs, ik heb twee huisgenootjes gekregen, Olivia en Sharon van Columbia University en Marleen kwam naar Ghana! In het weekend gaan we naar Cape Coast waar we Cape Coast Castle bezoeken. Dit is het kasteel waar slaven uit heel West Afrika heen werden gebracht en in donkere kelders werden opgesloten tot ze verhandeld werden en het kasteel moesten verlaten door ‘the door of no return’ en naar Amerika moesten roeien om daar in de plantages te werken. Ondanks dat de Engelsen in Cape Coast en de Nederlanders en Portugezen vreselijke dingen hebben gedaan, hebben de Afrikanen toch een groot respect voor hun ‘colonial masters’. ’s Avonds gaan we stappen met alle Wageningers: Dineke, Carlijn, Thomas en ik, in een soort partytent waar we aan aandacht zeker niet tekort komen. Zondag doen we de canopy walk: we zwabberen over een houten hangbrug boven het regenwoud en daarna leren we over geneeskrachtige planten en viagra. Marleen komt ook logeren in Manso Nkwanta en gaat mee naar Keniago voor een training met de bank. In het weekend gaan we weer op bezoek bij donkey en de ‘give me money’ kindjes bij lake Bosumtwi, daarna gaat Marleen weer terug naar Accra. Op zondag ga ik braaf naar de kerk met Thomas en Edwin, bij wie Thomas logeert. Iedereen vindt het geweldig dat we er zijn, maar na 2 uur geschreeuw in het Twi hebben we het wel weer gezien. Ik doe wat interviews en een poging nieuwe afspraken te maken. Dat tripje in Kumasi wordt voornamelijk ingenomen door Prince die een nieuwe tas en nieuwe schoenen wil kopen, het begroeten van Enoch z’n zusje, het kijken naar zijn nieuwe huis en het kopen van dakbedekking. Vervolgens krijgen we een lekke band en moeten we een uur in de rij staan bij de bank om geld te halen voor de nieuwe band die inmiddels plat is en we eerst een nieuwe reserveband moeten halen. Zo gaat de dag snel voorbij. Enoch stelt daarom voor dat ik een nieuwe auto voor MVP financier, dat scheelt in de logistiek. Of anders kan ik ook een dorp adopteren. Matt Damon heeft Timboektoe, dan neem jij Manso Nkwanta. Hoezo neocolonialisme? Dit is gewoon een soort academische vertaling van wat alle kindjes schreeuwen: give me money, give me pen, give me biscuit. Ik word echt gek van dit gezeik en dat komt mooi uit want het is tijd voor een reisje!

Vrijdag rijd ik met Joseph mee van Manso Nkwanta naar Tamale waar we een conferentie met de groep hebben. De auto sputtert enigszins omdat er water in de motor is gekomen door de harde regen en daarom gaan we langs Suame, wellicht het grootste autokerkhof van West Afrika. Suame is een complete wijk in Kumasi met winkeltjes waar ze allerlei auto-onderdelen verkopen: van motors tot bumbers, van autodeuren tot sturen en van krukassen tot uitlaten. Twee jongens klooien wat aan met een hamer en een verroeste ijzeren buis, Joseph betaalt ze 2 cedi en dan kunnen we weer verder. Het motto van de trotro’s verandert van ‘God is great’ in ‘Allah akbar’, terwijl het heuvelachtige groene landschap vol palmbomen verandert in een uitgestrekte savanne. Zaterdag ga ik wat drinken met wat UNICEF collega’s maar voor we het weten zijn we weer omgeven van mensen die werken bij één van de honderden NGOs in Tamale en geld willen van UNICEF. Ik logeer weer bij Sahada, waar ik bijna 4 jaar geleden woonde. Het hele huis, dat wil zeggen papa, een paar mama’s en een heleboel (nieuwe) kinderen, zijn allemaal superblij dat de ‘siliminga’ weer terug is, maar zijn vooral geïnteresseerd in de kadootjes. Ze zijn natuurlijk erg beledigd als ik maandag weer vertrek voor mijn snoepreisje naar Mole samen met Monique, Max, Melle en Jan Joris. Om de bus van 6 uur ’s morgens te halen schijn je om half 5 op het busstation te moeten zijn maar mijn bestelde taxi komt natuurlijk niet opdagen en de laatste kaartjes worden voor onze neus uitverkocht. ‘You wait small’ wordt ons verteld. Om 7 uur besluiten we dat het dan maar tijd is voor een biertje en uiteindelijk vertrekken we rond 10 uur naar Mole. We bezoeken het ecotoerisme project van de beroemde ‘mud and stick’ moskee in Larabanga (geen idee wat dat met ecotoerisme te maken heeft) maar omdat we neigingen krijgen om de irritante kinderen die ons om een voetbal vragen omdat ze zo arm zijn en vervolgens een knetterhippe telefoon uit hun zak halen en mijn nummer willen weten, te gaan slaan en ze behoorlijk uit te foeteren vertrekken we maar weer snel. De taxichauffeur vraagt ons exorbitant hoge bedragen naar Mole omdat hij een dikke monopolie positie heeft en dat verkoopt als ‘een slechte weg’. Een strakke geasfalteerde weg brengt ons naar een superrelaxed hotel met zwembad waar we met een biertje in de hand uitzicht hebben op een drinkplas met badende olifanten. Afrika is toch echt goddelijk.

Vrijdag en zaterdag hebben we de conferentie in Tamale waar iedereen zijn resultaten presenteert. Erg leuk om iedereen weer te zien in Tamale; zet wat persoonlijkheden bij elkaar en je krijgt een soap waar big brother nog een puntje aan kan zuigen. De resultaten van onze onderzoeken worden voornamelijk gebruikt voor een boekje dat Hans Eenhoorn gaat gebruiken om weer een paar miljoen van Koenders weer een paar miljoen af te troggelen voor een project om kleine boeren te ondersteunen in ondernemerschap. Give me money!