De weg naar Bonsaaso

We rijden over een rode stoffige zand en modder weg vol kuilen naar Bonsaaso. Voor onze gloednieuwe Toyota landcruiser is dat al best een uitdaging die hij niet geheel overleefd. Voor de lokale boeren in Bonsaaso is deze weg het grootste probleem om hun producten te kunnen verkopen. Als ze op tijd in Kumasi willen zijn voor de markt moeten ze ’s morgens om 2 uur vertrekken en in het donker is de weg natuurlijk nog moeilijker begaanbaar. Cacao wordt echter opgehaald in Bonsaaso en daarom is dat het enige product wat je goed kunt verkopen. In Ghana bepaalt de overheid een vaste prijs voor de cacaoboeren, om hen te verzekeren dat het verbouwen van cacao rendabel is. Hoewel je in een gebied dat cacao verbouwd zou verwachten dat het redelijk welvarend is, is Bonsaaso wel echt heel arm, vooral omdat het zo afgelegen is. Kinderen hebben vaak lichtgekleurde haren of kale plekken op hun hoofd wat ondervoeding aan duidt. De toekomst ziet er ook niet heel rooskleurig uit: veel jongeren stoppen met school en gaan in de goudmijnen werken; gevaarlijk, ongezond en tijdelijk werk. Boeren gebruiken voornamelijk de ‘slash en burn’ methode dus je ziet regelmatig stukken grond die er uit zien als het olifantenkerkhof uit de Lion King. We hebben 2 community meetings waar we op houten bankjes in de schaduw van een grote mangoboom met de gemeenschap en het gezondheids- en landbouw comité praten. Ze zijn relatief blij met de interventies van het millennium villages project maar hebben wel als commentaar dat we ‘net soldaten zijn die een dag van tevoren eisen dat er een community meeting moet komen.’ Ach, het is hier iig nog niet zo ver gekomen als in Atjeh waar mensen betaald willen worden om met een NGO te praten. Bij elke foto die je wilt maken dringen zo’n 20 schreeuwende kinderen zich voor je beeld en ze vliegen op je af als wilde beesten zodra je de foto op het display laat zien (zie foto!).

Ik woon in relatieve vrede in het MVP guesthouse, eerst met Mike en Mike en nu samen met wat Zazaas, grote harige Anansies en een rode mierenkolonie. Het kantoor is even verderop; we zitten daar met z’n 20-en in een kamer die niet veel groter is dan mijn kamer in Utrecht dus ik heb nog net een hoekje van de tafel weten te bemachtigen. Ieder achter zijn eigen Dell laptop dus ik hoor er helemaal bij. Er wordt echter een nieuw gebouw gebouwd en als het goed is kunnen we daar volgende maand in, dan hebben we weer een feestje! Als ik ’s morgens naar kantoor loop roept, zwaait en schreeuwt iedereen naar me: Obruni hi! Obruni bye bye!

Het eten hier is niet een bepaald culinair hoogstandje. We eten fufu (gestampte yam, cocoyam, cassave en/of plantain), kenkey (gefermenteerd maisdeeg, lekker zuur), banku (lijkt op kenkey), rijst en af en toe wat tonijn of doperwtjes uit een verroest blikje. De kenkey en saus krijg je mee in kleine pannetjes in een plastic mandje en een kanten kleedje eroverheen. Ik leef dus vooral op vitaminepillen en hoewel we tussen de cacao plantages zitten is de enige chocolade die je hier kunt krijgen milo (chocolademelkkorrels) uit Kumasi. Dus Marlies, je bent heel wat dichter bij de chocola uit de regio dan ik als je Tony Chocolonely koopt!

Ik ben inmiddels druk bezig met mijn onderzoek. Samen met de business en enterprises coördinator Enoch onderzoek ik nu vooral de mogelijkheden voor marketing van cacao, maïs, peper en palm olie. We doen interviews met bedrijven in Kumasi, met boeren in Bonsaaso en met handelaren in het district. Daarover later meer. We hebben straks een lang weekend dus vanavond gaan we naar Kumasi om Koninginnedag te vieren met de Nederlanders in den vreemden! Ik heb het kantoor hier al versierd met rood-wit-blauwe balonnen. In het weekend gaan we naar lake Bosumtwi om te mountainbiken. Ik wens jullie ook heel veel plezier met Koninginnedag. Doe maar een regendans voor wat zon!